Heimweh
(peintures d’ici et d’ailleurs)

Le Heimweh? Qu’est-ce?

Est-ce le regret d’une improbable partie que l’on a laissée derrière soi?

Est-ce le manque de ce paysage, de cette terre qu’on ne sent plus sous ses pieds et sans lesquels on croit être devenu un arbre mort?

Certes, le paysage, témoin de notre naissance, forme notre corps, notre esprit, notre coeur.

Heimwee
(schilderijen van hier en elders)
 
Wat is de heimwee eigenlijk?

Is het berouw van een onwaarschijnlijk vaderland, dat men achter zich heeft gelaten?

Is dat het gemis van dit landschap, van deze aarde die men niet meer onder zijn voeten voelt en zonder wie men denkt een dode boom geworden te zijn?

Zeker, het landschap dat getuige is van onze geboorte, vormt ons lichaam, onze geest, ons hart.

Lorsque je le peins, je respire avec lui. La lumière rose du matin sur le flanc des montagnes se mêle à mes cellules, puis à mes pinceaux, à l’eau du gobelet, à la boîte de couleurs, au papier sous la main.
Lorsque l’on émigre, on souffre de l’arrachement à cette terre d’origine. On devient parfois soi-même un sol aride que les larmes n’arrivent pas à abreuver. Jusque’à que l’on réalise que l’émigration accentue un manque mais ne crée pas, tout au plus le révèle: un impalpable sentiment d’être séparé.

Emigrant ou pas, on a de la peine à habiter ce “soi-même”.

Als ik het schilder, adem ik met hem. Dat roze licht, in de ochtend, op de bergflanken, mengt zich met mijn cellen, dan met mijn penselen, het water in het bekertje, de kleurendoos, het papier onder mijn hand.
Toen ik emigreerde, heb ik onder deze ontworteling geleden. Ik voelde me soms zelfs een dorre grond die de tranen niet konden bevloeien. Totdat ik me realiseerde dat emigratie een algemeen gemis verscherpt, maar niet schept, misschien wel openbaart: een ontastbaar gevoel gescheiden te zijn.

Emigrant of niet, men heeft moeite om dit “zelf” te bewonen.

Tenter d’approcher un nouveau paysage prend du temps. Le temps de réaliser que partout et surtout n’importe où, la lumière se pose sur les arbres, les fleurs et sur les visages et qu’il faut veiller à la capter, à ne pas la gaspiller.

Ou, comme le dit d’une manière si sensible Henry Miller: “To Paint is to Love Again”.

Een nieuw landschap proberen te bevatten neemt tijd. Tijd om te realiseren dat overal en vooral onverschillig waar, het licht op de bomen, de bloemen, op de gezichten valt; dat het ons werk is om over dit licht te waken, om het te vangen en dat men het niet mag verspillen.

Of, zoals Henry Miller zo ontroerend zegt: “To Paint is to Love Again”.